Podstawowym celem istnienia Babiogórskiego Parku Narodowego jest ochrona i zachowanie różnorodności biologicznej, tworów przyrody nieożywionej oraz walorów krajobrazowych Babiej Góry, jak również odtworzenie tych siedlisk przyrodniczych, które w wyniku działalności człowieka zostały zniekształcone. Masyw Babiej Góry objęty został ochroną w postaci parku narodowego w roku 1954, jednak niektóre jego fragmenty chronione były już dużo wcześniej. W roku 1997 nastąpiło powiększenie Babiogórskiego Parku Narodowego o tereny leśne, dawniej użytkowane gospodarczo. Tak złożona historia ochrony babiogórskiej przyrody spowodowała zróżnicowanie całości obszaru na fragmenty o różnych wymaganiach ochronnych. Inne jest podejście do terenów o wysokim stopniu naturalności, gdzie przyroda rządzi się swoimi prawami, inne do miejsc silnie zmienionych na skutek gospodarowania człowieka, inne wreszcie do takich, gdzie nieodzowne jest współistnienie człowieka i przyrody.