Niegdyś, jeszcze przed pojawieniem się człowieka, praktycznie cały obszar Polski pokryty był lasem. Odlesione były tylko te tereny, na których ze względu na panujące tam warunki pojawienie się drzew było niemożliwe. W górach obszary takie zlokalizowane są przede wszystkim powyżej górnej granicy lasu, co na Babiej Górze oznacza piętro kosodrzewiny i alpejskie.

Naturalne obszary nieleśne położone w granicach Babiogórskiego Parku Narodowego porośnięte są przez szereg zbiorowisk roślinnych, począwszy od niezwykle barwnych ziołorośli, poprzez traworośla, borówczyska, młaki, na niskich murawach alpejskich skończywszy. Większość z nich położona jest w strefie przyrody wysokogórskiej, czyli w piętrach subalpejskim i alpejskim. Ich wartość przyrodnicza jest tak duża, a stan zachowania na tyle dobry, że objęte zostały ochroną ścisłą.

Około 20 hektarów zajmuje specyficzny typ ekosystemów nieleśnych w piętrach reglowych, czyli zbiorowiska pastwiskowo-łąkowe. Cechą charakterystyczną tych obszarów widoczną już na pierwszy rzut oka jest ich wysoka różnorodność biologiczna, obserwowana zarówno w świecie roślin, jak i zwierząt. Ich geneza jest wyraźnie związana z działalnością człowieka - powstały w wyniku usunięcia drzew na potrzeby gospodarki pasterskiej. Usytuowanie w bezpośrednim sąsiedztwie terenów leśnych powoduje, że wspomniane zbiorowiska znajdują się pod ciągłą presją ze strony lasu. Pozostawione same sobie szybko stałyby się terenem sukcesji wtórnej w kierunku zbiorowisk leśnych. Celem zachowania niezwykłych walorów tego typu ekosystemów konieczne było objęcie ich ochroną czynną dopuszczającą prowadzenie zabiegów ochronnych. Nawiązują one do dawnych sposobów użytkowania tych terenów, które doprowadziły do powstania polan reglowych, a sprowadzają się w praktyce do wypasu owiec na stoku południowym i pojedynczych sztuk bydła na stoku północnym. Okresowo stosuje się także koszenie wraz z usunięciem pozyskanego siana oraz - w zależności od potrzeb - odkrzaczanie polegające na fizycznym usunięciu młodych drzewek i krzewów.