Zwyczajowe zajęcia Orawian związane były z hodowlą bydła i owiec, rolnictwem oraz rzemiosłem związanym z przerobem lnu, wełny, skóry oraz pozyskiwaniem i obróbką drewna. Dla wielu mieszkańców wsi orawskiej płóciennictwo było bardzo ważnym sposobem utrzymania. Wiek XVIII przyniósł rozwój przydomowych warsztatów tkackich. O jego skali świadczyć może fakt, że w niektórych wsiach na terenie Orawy istniały wówczas farbiarnie, które zatrudniały od kilku do kilkudziesięciu osób. A także, że jeszcze w XIX wieku w wielu miejscowościach (np. Lipnica Wielka i Mała, Orawka) znajdowały się liczne ręczne drukarnie płócien. W związku z tym na Orawie wytworzyła się specyficzna grupa zawodowa jaką byli platenicy - czyli handlarze płótnem, którzy sprzedawali je na Węgrzech, w Chorwacji, Siedmiogrodzie, Serbii, Rumunii, Bułgarii, Turcji, a nawet w Egipcie.

Bardzo popularnym zajęciem miejscowej ludności była również produkcja sukna z owczego runa i jego folowanie, czyli spilśnianie w celu wzmocnienia i pogrubienia. Podobnie jak przy płóciennictwie początkowo robiono to ręcznie, potem mechaniczne w foluszach. W Orawce i Podszklu jeszcze w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku działały folusze, do których przywożono sukna z wielu okolicznych wsi.

W związku z tradycyjną hodowlą owiec i bydła, bardzo rozwinięte było również garbarstwo i kuśnierstwo. Charakterystyczne orawskie kożuchy, serdaki i czapki najczęściej pochodziły z Habowki i Orawki, gdzie koncentrowali się rzemieślnicy w tych specjalnościach.

Szczególnym zajęciem był również przemyt, który wynikał z bliskości granicy i stanowił jedno z ważnych źródeł dochodu dla wielu rodzin. Na początku XX wieku rozwinął się na większą skalę i trwał z różnym nasileniem aż do początku XXI wieku. Do Polski przemycano wyroby przemysłowe, głównie tytoń, alkohol, obuwie i tekstylia, na drugą stronę przenoszono jajka, sól oraz przepędzano konie, bydło i trzodę chlewną.