Zbliżając się do szczytu nie sposób nie zauważyć wyraźnej zmiany w otoczeniu. Brak już nie tylko drzew, które pozostały w reglu górnym, ale także krzewów, tak charakterystycznych dla piętra kosodrzewiny. Próżno szukać tutaj także wyższych roślin zielnych, których miejsce zajmują niewielkie, przytulone do ziemi roślinki, często pochowane pomiędzy skałami. Jest to wyraz ich przystosowania do panujących tutaj wprost ekstremalnych warunków - krótkiego okresu wegetacyjnego, silnych wiatrów, bardzo niskich temperatur, długiego zalegania pokrywy śnieżnej, a w lecie zaś częstych okresów suszy.  

Piętro alpejskie, zwane także halnym, stanowi jeden z największych walorów przyrodniczych Babiej Góry. Zajmuje ono ostatnią strefę od ok. 1650 m n.p.m. aż po sam szczyt Babiej Góry wznoszący się na wysokość 1725 m n.p.m. Występowanie tego piętra w Polsce ograniczone jest wyłącznie do najwyższych gór - poza Babią Górą wykształca się jeszcze tylko w Tatrach i Karkonoszach, co stawia je w rzędzie najcenniejszych ekosystemów w skali całego kraju.

Trudne warunki panujące na szczycie Babiej Góry sprawiły, że wykształciły się tutaj specyficzne skupiska roślinne. Dominujące są tu zbiorowiska murawowe i krzewinkowe, wśród których na szczególną uwagę zasługują dwa zespoły uznawane za występujące wyłącznie na Babiej Górze - Junco trifidi-Festucetum airoidis oraz Saxifrago-Festucetum versicoloris. W miejscach, gdzie śnieg zalega szczególnie długo pojawia się roślinność wyleżysk śnieżnych, zaś tam, gdzie podłoże jest szczególnie niestabilne występują zbiorowiska charakterystyczne dla odsłonięć erozyjnych, piargów i rumowisk skalnych.

Piętro halne jest miejscem występowania wielu interesujących gatunków roślin. Charakterystyczną czerwonawą barwę wielu płatom muraw nadają kępy sita skuciny, którego liście przebarwiają się już w połowie lata. Na obrywach skalnych w piętrze alpejskim zauważyć można niewielkie białe kwiatki niezwykle interesującej rośliny, jaką jest rogownica alpejska (Cerastium alpinum). Jest to roślina, której zasięg w Polsce ograniczony jest wyłącznie do najwyższych partii Babiej Góry. Wśród muraw alpejskich nietrudno wiosną odnaleźć pojedyncze białe kwiaty sasanki alpejskiej (Pulsatilla alpina), czy nieco podobnego do niej, ale posiadającego wiele kwiatów zawilca narcyzowego (Anemone narcissiflora). Obok nich pojawiają się niebieskofioletowe kwiaty dzwonków wąskolistnych (Campanula polymorpha), czy też czerwone owoce borówki brusznicy (Vaccinium vitis-idaea). Piętro alpejskie, to także miejsce występowania szeregu traw i turzyc, wśród których wymienić można bliźniczkę psią trawkę (Nardus stricta), wiechlinę wiotką (Poa laxa) czy kostrzewę niską (Festuca airoides). Co ciekawe, w piętrze tym znaleźć można także wierzbę, ale próżno szukać jej gałęzi tam, gdzie zwykło się je znajdować, czyli nad głową. Wierzba zielna (Salix herbacea), bo o niej mowa, to maleńka, płożąca się krzewinka w niczym nie przypominająca dużych wierzb znanych z parków i lasów.

Na nagich skałach, czyli tam gdzie rośliny nie poradziłyby sobie, swoje miejsce znajdują jedne z najbardziej pionierskich organizmów na świecie, a mianowicie porosty. Wśród babiogórskich przedstawicieli tej niezwykłej grupy spotkać można m.in. wzorzec geograficzny (Rhizocarpon geographicum), którego żółtozielone plechy tworzą charakterystyczne plamy na skałach pod szczytem Babiej Góry.