Niższe z pięter leśnych na Babiej Górze rozciąga się pomiędzy 700, a 1150 m n.p.m. Dominującymi gatunkami drzew są na tej wysokości buk (Fagus sylvatica), jodła (Abies alba) i świerk (Picea abies), którym towarzyszą m.in. olcha szara (Alnus incana), olcha czarna (Alnus glutinosa), jesion (Fraxinus excelsior) czy klon jawor (Acer pseudoplatanus).

Największą powierzchnię w reglu dolnym zajmują buczyny, głównie żyzna buczyna karpacka, obejmująca swoim zasięgiem ponad 1/3 powierzchni parku. Znacznie rzadziej spotykane są płaty kwaśnej buczyny górskiej, która porasta zaledwie około 70ha. Obok lasów bukowych dużą rolę odgrywa dolnoreglowy bór jodłowo-świerkowy, który w wyższych partiach regla dolnego stanowi wręcz panujące zbiorowisko leśne. Nieco mniejsza powierzchnia zajęta jest przez płaty dolnoreglowego lasu jodłowego. Nad potokami spotkać można nadrzeczną olszynę górską, zaś w lokalnych zagłębieniach i w miejscach wysięku wód występuje jeden z najbogatszych florystycznie zespołów babiogórskich - bagienna olszyna górska.

W reglu dolnym Babiogórskiego Parku Narodowego spotkać można doskonale zachowane pozostałości pierwotnej puszczy karpackiej, która niegdyś porastała całe Beskidy. Obszary te stanowiące dzisiaj prawdziwe sanktuarium przyrody, objęte są ochroną ścisłą. Rosnące tu jodły i świerki osiągają ogromne jak na polskie warunki rozmiary - przekraczają 40m wysokości i 3m obwodu. Najokazalsza z nich tzw. Gruba Jodła, rosnąca niegdyś pod Czarną Halą, miała 50m wys. i 4m obwodu. Nie dotrwała ona niestety do chwili obecnej - w miejscu, gdzie kiedyś rosła, dzisiaj znajduje się kamienna rekonstrukcja jej pnia.

Obok doskonale zachowanych fragmentów lasów dolnoreglowych na Babiej Górze występuje także wiele płatów silnie przekształconych przez człowieka. Są to obszary porośnięte głównie przez sztuczną świerczynę, niegdyś intensywnie użytkowane gospodarczo, dołączone do Parku w roku 1997.

Regiel dolny to nie tylko drzewa. Licznie reprezentowane są tutaj także krzewy: wiciokrzew czarny (Lonicera nigra), jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) czy podrost gatunków drzewiastych. Bogactwo roślin runa również zasługuje na uwagę. Dno lasu porastają liczne paprocie, m.in. nerecznica samcza (Dryopteris filix-mass), nerecznica szerokolistna (Dryopteris dilatata), wietlica samicza (Athyrium filix-femina) i podrzeń żebrowiec (Blechnum spirant), obok których licznie występują borówka czarna (Vaccinium myrtillus), podbiałek alpejski (Homogyne alpina), żywiec gruczołowaty (Dentaria glandulosa), marzanka wonna (Galium odoratum), kosmatka gajowa (Luzula luzuloides), kosmatka olbrzymia (Luzula sylvatica), starzec Fucha (Senecio fuchsii), starzec gajowy (Senecio nemorensis) czy czosnek niedźwiedzi (Allium ursinum).